Over François Lateur.
Zoals ik deze bezielde kunstenaar ken, komen gedachten bij me op als ‘het meest persoonlijke is het meest universele’, schilderen vanuit de buik, het onzegbare en onzichtbare vorm en kleur laten aannemen, de kijker uitdagen in zijn eigen ziel te graven om toegang te krijgen tot het kunstwerk…
Lateur bekent kleur.
Hij laat zichzelf zien en zijn kleuren spelen daarin een belangrijke rol. Of anders uitgedrukt: hij laat de kleuren spreken voor zichzelf, hij laat het licht schijnen in zichzelf en probeert de breking ervan te grijpen en vast te leggen. Hij heeft zijn eigen stempel gecreëerd.
Door deze attitude wordt de kijker aangegrepen en beroerd in zijn eigen diepte. De werken laten zeer persoonlijke interpretaties toe. Er ontstaat duidelijk een wisselwerking, een soort katharsis zelfs. Verschillend, verscheiden van werk tot werk of zelfs bij één en hetzelfde werk. Het blijven boeiende ontmoetingen.
Lateur probeert een onontwarbaar verband tussen de materiële wereld en de spirituele duidelijk te maken. Hij slaagt erin materie te laten spreken over het innerlijke onvatbare leven dat drijft en verandert en schept en vernietigt en herschept. Een momentopname van een wervelend proces van emotie, inzicht en ervaren.
De kunstenaar blijft ook zoeken naar hoe de materie zich gedraagt en gaat de uitdaging aan te experimenteren met materialen.
Je zou een boek kunnen schrijven over deze kunstenaar en zijn werk, maar beter is het om je te verdiepen in het bekijken van zijn werk.
Uit de kunst!
Roos Martens
Mei 2010
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire